به گزارش روابط عمومی پویش ملی در بهشت؛ مجموعه پژوهش های قرآنی با عنوان شناسنامه پارسایان با قلم دکتر فرهاد ترابی، دکترای علوم و قرآن و حدیث و معاون نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه های استان البرز منتشر شد.

    قسمت شانزدهم: وحی، فرازنای شناخت و شعور

«وَ الَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِك‏»؛ و كسانى كه به آنچه بر تو و به آنچه پيش از تو فرو فرستاده‏اند، ايمان دارند.

چهارمین ویژگی پروائیان، ایمان به وحی و پیامبری است؛ اینان بر این باورند که پاسخگویی به همه نیازهای گوناگون بشر، تنها با خردورزی و دانش های اکتسابی تجربی و فلسفی ممکن نیست. پاسخ به چونی و چرایی زندگی، از کجایی، به کجایی، چرا بودن، چگونه بودن، چیستی انسان، چگونگی شناخت رفتارهای خوب از بد، چرایی خوب بودن و بد نبودن، شناخت قلمرو کردار نیک و بد، فهم ابدیت، و فهم امتداد زیبایی های رفتاری، درک ابدیت انسان و نامیرایی او، چرایی خوبیِ خوبی ها و بدیِ بدی ها، شناخت آرامش و قرارگاه آن. تنها در سایۀ وحی و دین ورزی می توان به چنین پرسش های بنیادین پاسخ گفت. وَ أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَيْكَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ عَلَّمَكَ ما لَمْ تَكُنْ تَعْلَمُ وَ كانَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكَ عَظيما (نساء/۱۱۳)؛ خداوند چیزهایی از حکمت و دانش به تو آموخت که از هیچ راهی جز وحی، امکان چنین شناختی نبود.

وحی چیست؟

ابن فارس در بازنمایی واژه  وحی می نویسد: پیکره واو و ح و ی، بُنواژه ای است که بر رساندن پیامی پنهانی، یا آشکار به دیگری دلالت دارد» (معجم مقاييس اللغة ؛ ج‏6 ؛ ص93(

راغب نیز، در تبیین وحی می نویسد: وحی، به معنای اشاره سریع است که می تواند با سخنی رمزی و کنایی، یا تنها با صدا یا نوشتن باشد، یا این که با اشاره انگشت و چشم و آبرو باشد. به کلام الهی نیز، که به پیامبران فرستاده می شود، وحی گویند. (مفردات ألفاظ القرآن ؛ ص858(

بنابر این، وحی، پیامی نامحسوس و پنهانی و دور از چشم و فهم دیگران است. پس غریزه و الهام و هدایت تکوینی را نیز، در برمی گیرد.

پیام غریزی: «وَ أَوْحى‏ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذي مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً» (نحل/۶۸)

 الهام: «وَ أَوْحَيْنا إِلى‏ أُمِّ مُوسى‏ أَنْ أَرْضِعيهِ» (قصص/۷)

هدایت تکوینی: «وَ أَوْحى‏ في‏ كُلِّ سَماءٍ أَمْرَها» (فصلت/۱۲)

پیام رسالی: «وَ كَذلِكَ أَوْحَيْنا إِلَيْكَ قُرْآناً عَرَبِيًّا لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‏ وَ مَنْ حَوْلَها» (شوری/۷)