به گزارش روابط عمومی پویش ملی در بهشت؛ مجموعه پژوهش های قرآنی با عنوان شناسنامه پارسایان با قلم دکتر فرهاد ترابی، دکترای علوم و قرآن و حدیث و معاون نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه های استان البرز منتشر شد.

قسمت پانزدهم: انفاق، نردبان آسمان

«وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ»؛ و از آنچه روزیشان کردیم، هزینه می کنند

واژه إنفاق کنارگذاشتن بخشی از دارایی و هزینه کرد آن است. (مفردات ألفاظ القرآن،819؛ معجم مقاييس اللغة ؛ ج‏5 ؛ ص454)؛ و واژه رِزْق، به معنای دهِش، پاداش، بخشش و بهره و روزی جاری است. (مفردات ألفاظ القرآن، ص351)

ویژگی سوم پرواپیشگان، هزینه پردازی [انفاق] و کمک رسانی از همه دارایی های مادی و معنوی خود به نیازمندان است. بنا بر این، پروائیان [متقین] از چنین منش جوانمردانه ای برخوردارند که از همه موهبت ها و داشته های خود، در یاری رساندن به بینوایان جامعه دریغ نمی دارند. آنان نه تنها از دارایی های مالی خویش، بلکه از سرمایه های اجتماعی خود مانند آبرو و جایگاه اجتماعی، و اندوخته های دانش و خرد، و توان جسمانی خویش، و هر آنچه که در کمند قدرت آنان است، برای تهیدستان و نیازداران هزینه می کنند. این هزینه کرد تنها با یک انگیزه گوهرین انجام می یابد، و آن خشنودی خداست. «إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُريدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً» (انسان/۹)

نیز، کاربرد لطیف مِمَّا رَزَقْناهُمْ خود یک بینش و جهان بینی توحیدی است، و آن این است که سرچشمه همه سرمایه های مادی و معنوی انسان، کان بی کران خداوندی است و بس، و او برای چند روزی به رسم امانت نزد ما سپرده، تا از آن، سرمایه ای همیشگی و ماندگار، و نردبانی به سوی آسمان بیافرینیم: «إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُه‏» (فاطر/۱۰)

نیز، این ویژگی، گوهرۀ جان را از زشتی بخل و تنگ چشمی و خودبینی پیراسته می کند، و آن را به زیور گرانمایۀ بخشندگی و جوانمردی می آراید؛ و جهانی که فراعنۀ ماکیاولیست و قَراونۀ تکاثرگرای معاصر، بر مبنای اصالت قدرت و تنازع بقا مدیریت می کنند، با این اصل والای انسانی، ساختار ظالمانۀ چنین جهانی ترک بر می دارد، و امیدی برای همگرایی و دردمندی همگانی فراهم می کند، و نشان می دهد که انسان و انسانیت هنوز زنده است، و از ژرفای جان نفس می کشد.

پیش از این، در این زمینه، در پژوهۀ  مدل زندگی مومنانه، پیرامون آیۀ «وَ الَّذينَ هُمْ لِلزَّكاةِ فاعِلُونَ» (مومنون/۴) نوشتاری، به روشنی و بسندگی گفته آمد.