به گزارش روابط عمومی پویش ملی در بهشت؛ قسمت دوّم این شیوه نامه با موضوع نمازدرمانی را به قلم فرهاد ترابی می توانید مشاهده کنید.

اما پیشنهاد مهندس و طرّاح این محصول شگفت، جهت بهره برداری از این سیل توفنده این است: «إِلاَّ الْمُصَلِّينَ»  جز نمازگزاران

نماز، به فرموده امام خمینی (ره)، کارخانه انسان سازی است. همین موجودی که آزمند و بخیل و تنگ چشم است، و به جهول و ظلوم توصیف شده، اگر زیر تابش نورانیت نماز قرار گیرد، روشنایی می گیرد، و پتانسیل های 
نهفته اش آزاد می شود، و درخشش آن، راه رستگاری در دنیا و راه بهشت در آخرت را روشن می کند. «يَجْعَلْ لَكُمْ نُوراً تَمْشُونَ بِه‏» (حدید/28)
اما ... و اما ... بشروطها؛ آن نمازی که ویژگی های ممتازی به همراه داشته باشد.

استانداردهای نماز راستین
پیوستگی نماز
 

«الَّذينَ هُمْ عَلى‏ صَلاتِهِمْ دائِمُونَ»  همان كسانى كه بر نمازشان پايدارى مى‏ كنند. 

خوشا آنان که دائم در نمازند      *        بهشت جاودان مأوایشان بی

درمان هَلَع و حرص، داروی بخل و بی تابی، همان نمازی است که بادوام، پیوسته و همیشگی باشد. بسیاری از داروها، هنگامی اثربخش است که پیوستگی داشته باشد، و در طول شبانه روز ادامه داده شود. 

چنان که فرموده اند: «قَليلٌ‏ يَدومُ‏ خَيرٌ مِن كَثيرٍ مُنقَطِع» (غرر الحكم و درر الكلم، ص505) ؛ « چیز اندکی که با دوام باشد، بهتر از فراوانی بی دوام است». 

رهرو آن نیست گهی تند گهی خسته رود      *       رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود

پس، با جمع بندی آیات نماز، می توان شرایط درونی نماز بالارونده و رسا را در سه چیز دانست: از نظر کیفی، خشوع، از نگاه کمّی، پاسداشت اوقات پنجگانه آن، و از حیث زمانی، دائمی بودن آن.

با حفظ این شرایط درونی، و رساندن نماز به حدّ نصاب قبولی، ناگزیر، آثار بیرونی و اجتماعی چنین نمازی به شرح زیر خواهد بود:

هم دردی با بینوایان
«وَ الَّذينَ في‏ أَمْوالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ»  و همانان كه در اموالشان حقّى[درصدی] معیّن است، 

«لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ» براى سائل و محروم. 

نخستین آثار و برکات نماز، جنبه اقتصادی دارد، و آن، هم دردی و مواسات با قشر آسیب پذیر جامعه است. نماز استاندارد قرآنی، انسان نمازگزار را همگرا و باعاطفه تربیت می کند، و از آزمندی و حرص ذاتی او، مایه گرفته، و مسیر دنیاگرایی ناپایدار او را به جهت گیری اخروی ماندگار دگرگون می کند. «والآخِرهُ خیرٌ وَ أبقی» 

ولی اگر این نماز استاندارد نباشد، راه به جایی نمی برد، و نمی تواند اکسیری عمل کند، و مس وجود آدمی را به زر ناب انسانیت دگرگونه کند، چنان که می فرماید: «فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ ؛ الَّذينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ ؛ الَّذينَ هُمْ يُراؤُنَ ؛ وَ يَمْنَعُونَ الْماعُونَ» (ماعون/4-7)؛ «پس واى بر نمازگزارانى كه از نمازشان غافلند، آنان كه ريا مى‏ كنند، و از كمك مالى به ديگران دريغ مى ‏ورزند».

در این آیه، نمازگزار ساهی، به علت نبود برخی شرایط استاندارد، از قبیل خشوع و حضور قلب، و پاسبانی از نماز، گرفتار ویل و وای شده، و افزون بر فقدان انگیزه الهی، از کمترین کمک های مالی به نیازمندان نیز، دریغ می ورزد. 

بنابر این، انسانی که در مدرسه نماز، خوب درس خوانده، و تحت تربیت معلّم آن، یعنی، خداوند حکیم قرار گرفته باشد، نمی تواند نسبت به دردمندان و نیازمندان جامعه بی توجه، و مَنُوع و تنگ چشم باشد؛ و این از مهم ترین نشانه های نمازگزاران راستین، و آثار تربیتی آنان است.     

«لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ»؛ سائل، به آن نیازمندی گفته می شود که زبان خود را برای کمک خواستن می گشاید، ولی محروم، با وجود نیازمندی، چهره خود را با سیلی سرخ نگه می دارد، و کوشش می کند آبروی خویش را نزد دیگران پاس بدارد. «يَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِياءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسيماهُمْ لا يَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحافا»(بقره/۲۷۳)؛ «از شدّت خويشتن‏ دارى، فرد بى‏اطلاع، آنان را توانگر مى‏ پندارد. آنها را از سيمايشان مى‏ شناسى.

با اصرار، [چيزى‏] از مردم نمى‏ خواهند». با این حال، گشودن زبان نیاز در برابر مردم، پسندیده نیست، ولی اگر کسی از ما چیزی خواست، در صورتی که تکدّی گری و ظاهرسازی نباشد، وظیفه داریم که پاسخگوی در خواست او باشیم، «وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَر» (ضحی/۱۰)

بنابر این، نمازگزاران، درصدی از درآمدها و دارایی های خود را برای زدودن محرومیت ها اختصاص می دهند، و حرص ساختاری خود را سرمایه ای برای به دست آوردن نعمت های بهتر و ماندگار اخروی و معنوی قرار می دهند.